Քաղաքապետը անցնում էր մարդկանց մոտով, և բոլորը խոնարհվում էին քաղաքապետին, բացի մի մեծ, աղքատ մարդուց։ Քաղաքապետը մոտենում է աղքատ մարդուն ու հարցնում, թե ինչու աղքատը ինչու չի խոնարհվում։ Աղքատը ասում է,որ իրենից փոքր մարդկանց առջև չի խոնարհվում։ Քաղաքապետը հարցնում, թե աղքատն ինչու է մտածում, որ ինքը փոքր է, չէ որ ինքը աղքատից պաշտոնով մեծ է։ Աղքատը պատասխանում է, որ քաղաքապետը ամենաբարձր պաշտոնը չէ, քաղաքապետից հետո էլ պաշտոններ կան։ Քաղաքապետը պատասխանում է, որ նահանգապետն է, վեզիրը, փոխարքան, արքան և շահը։ Դրանից հետո աղքատը հարցնում է, թե շահից հետո որն է, քաղաքապետը պատասխանում է’ ոչինչը ։ Այդ ժամանակ աղքատը ասում է, որ այդ ոչինչն ինքն է։
Հասմիկ Սարգսյան 